روستای شرکان

موقعيت روستاي شرکان:
الف)موقعيت نسبي : روستاي شرکان يکي از روستا هاي دهستان سيروان از توابع بخش نوسود شهرستان پاوه مي باشد که در کناره جاده ارتباطي پاوه – نودشه قرار گرفته است که فاصله آن تا فاصله کانوني شهر نوسود ۱۱کيلو متر مي باشد.
ب)موقعيت طبيعي : این روستا از جمله روستا هاي کوهستاني است که از نظر بافت داراي بافتي متمرکز بصورت پله اي مي باشد،اين روستا از شمال به شهر نودشه از غرب به کوههاي منتهي به روستاي هجيج،از غرب به روستاي نروي،از جنوب به رودخانه سيروان محدود مي گردد.
ج)مختصات جغرافيايي: روستاي شرکان در طول شرقي ۴۶/۱۵ در عرض شمالي ۳۵/۹ قرار گرفته،ارتفاع آن از سطح دريا حدود ۱۲۵۰متر مي باشد.
خصوصيات جوي: در شکل گيري اقليم هر منطقه عوامل مختلفي دخالت دارند،که ميتوان به عرض جغرافيايي،ارتفاع،دوري و نزديکي،به مناطق رطوبتي و توده هواي باران زا اشاره نمود. اقليم اين روستا معتدل به شمار مي رود .
شرکان نسبت به روستاهاي اطراف(نروي،نودشه و نوسود)ارتفاع پايين تری دارد و به همين دليل هواي آن نسبتا گرم مي باشد و اين از دلايلي است که باعث مي شود در زمستان برف کمتري در اين روستا ببارد.دليل ديگر گرم بودن اين روستا نزديکي آن به رودخانه سيروان است.و تحت تاثير اين رودخانه قرار ميگيرد.
بارندگي اين روستا بيشتر به صورت باران بوده و ميزان بارش آن در طول سال حدود ۷۵۰ ميلي متر است،و اين شرايط سبب شده که زمستان آن معتدل و تابستان آن نيز گرم باشد.
وجه تسميه: روستاي شرکان از دو واژه (شر) به معني جنگ و نبرد و واژه (کان) به معني کاني وچشمه تشکيل شده است و به جايي که در آن چشمه ها به رقابت و نبرد با هم مي پردازند گفته مي شود از اين جهت اين نام بر روستا نهاده شده است که داراي چشمه هاي متعددي است که در طول سال پر آب هستند.
خصوصيات اجتماعي و اقتصادي روستا:
وضعيت فرهنگي- اجتماعي: ميزان رشد جمعيت حدودا ۱۳% و تعداد مهاجرين در طول ۲۸ سال بعد از انقلاب از جمعيت کل روستا حدود ۲۰ درصد مي باشد.
از نظر سطح سواد شرکان در سطح نسبتا بالايي قرار دارد . در سال ۵۱ ،سه نفر ديپلمه در اين روستا و جود داشته اند که در روستا ساکن و به تدريس ساير روستائيان پرداخته اند.
مي توان يکي از دلايل پيشرفت فرهنگي اين روستا را مربوط به خدماتي دانست که اين سه نفر در گذشته انجام داده اند که با دلسوزي تمام تقريبا بي سوادي را در اين روستا ريشه کن نمودند.
در فاصله سال ۸۰-۸۱ به علت آلوده شدن مخزن آب روستا توسط زباله هاي شهر نودشه که در بالادست روستا خالي مي گردند تعدادي از اهالي از ترس اين موضوع به شهر هاي اطراف مهاجرت کردند که خشکسالي سال ۸۰ نيز مزيد بر علت گرديد چرا که يکسري از باغات پايين دست به سبب کم آبي کم محصول گرديدند،مشکل زباله هاي نودشه لاينحل باقي مانده و يکي از دغدغه هاي اصلي اهالي است.
جوی مزران واقع در روستای شرکان از سر چشمه اصلی موسوم به(پلور) حیات گرفته و پس از گذشتن از دره آساو وسرازیر شدن بر روی آبشار ده ها متری سول به شبکه اصلی جوی مزران متصل شده و تمامی باغات سر سبز دیار را بدون استثنا به صورت مستقیم وغیر مستقیم حیاتی تازه می بخشد.طول این جوی حدود ۵ کیلو متر می باشد که از بنجو شروع و پس از طی مسافت طولانی از اصلی ترین نقاط باغهای شرکان یعنی نساره ی مزگی٬سوراویه٬اسپه گلیر٬نه ره لاره٬به نوروا٬زه ردی بن٬دوه ته وه نله٬به نو مه ری٬مریم که٬ملکو آلتونی٬سه روسلمانی٬ده راسوری٬ونهایتا شولگا) سر در می آورد.
سر سبزی ، نشاط و خرمی باغهای این روستا مدیون جریان خون در شاهرگ اصلی این جوی یعنی مزران می باشد. اگر بخواهیم ارزش واعتبارآن را در روزگاران گذشته ببینیم کافی است سری به تاریخ کهن و ادبیات این قوم بزنیم که سینه به سینه به ما رسیده و جزء تاریخ واقعی ولاینفک واعتقادات سنتی ودینی ماست .
مثلا گفته اند در قدیم کسی که به خواستگاری می رفته است اولین سوال از زندگی او این بوده که آیا در زیر جوی مزران باغ داشته اش است یا خیر .چون حیات وزندگی هر فردی منوط به داشتن باغی در زیر این شبکه حیاتی بوده است.
آب این جوی بسیار سرد وگوارا است. در ابتدا آن جایی که دست ما بدان نرسیده وآن را آلوده نکرده ایم یعنی‌«پلور»، آبی سرد‌،گوارا ، سبک ودر واقع معدنی دارد.در قدیم این آب چون هیچ گونه آلاینده ای نداشته مورد مصرف و شرب بوده ودر هرباغی منبع کوچکی ساخته اند موسوم به«سرداب» که آب چندین روزه ی خودرادر آن ذخیره می کردند. متاسفانه امرور به علت بی احتیاطی٬عدم وجود نظارت ومسئولیت کافی فاضلاب وفضولات تمامی روستا در آن ریخته شده به طوری که آب آلوده شده و این شبکه ی حیات بخش به بزرگ ترین عامل انتقال بیماریهای مختلف تبدیل شده است .
اگر به تاریخ وجود این جوی وتقسیم بندی منظم آن بین باغها سرکی بزنیم واز ریش سفیدان ومحلی ها پرس و جویی بنماییم این گونه جواب می شنویم :
صاحبان اصلی باغهای شرکان یک خانواده ۹ نفره بوده اند که باغهای آن زمان رامیان خودتقسیم کرده اند.این خانواده ۹ نفره عبارتند از «بابه – مام یونس – حمزه – کافراله – کیگارا – یاعیشا – میراوا – سوراوا و شعبان» .صاحب اصلی باغ پدر خانواده یعنی «بابه» بوده است.
در یک محدوده زمانی هنگام استیلای حکومت خانها و بگ زاده ها بر این روستا وحوالی تصمیم گرفته شد که برنامه آبیاری به هم ریخته و از نو برنامه جدیدی تهیه گردد بعد از یک ماه به هیچ جایی نرسیدند ومجبور شدند برروی برنامه ی قدیمی آبیاری متفق شوند .
جوی مزران با تلاش مردم وکمکهای جهاد کشاورزی شهرستان پاوه در سالهای ۸۰ و ۸۱ برای دو نوبت بازسازی و مرمت شد وحدود۷۰% کار بتن ریزی وسیمان کاری آن انجام گرفته اما ۳۰% باقی مانده هنوز به همان سبک باقی مانده و مورد استفاده صاحبان باغهای آن نواحی قرار می گیرد. د رسال ۸۸ با احداث جاده جدید پاوه – شرکان در محل «دره ی زه ردی بن» این جوی تخریب گردید و آبرسانی در منطقه ای به طول ۵۰ مترصرفا با لوله انجام می گیرد. و تاکنون مسئولین مربوطه در این راستا فکری نکرده اند.