روستای آغچه

اين روستا يكي از روستاهاي دهستان گرجي در بخش بوئين و مياندشت از شهرستان فريدن مي باشد.
سابقه تاريخي و علل پيدايش :
از علل اصلي پيدايش روستا مي توان به موارد زير اشاره كرد:
وجود زمينهاي كشاورزي مساعد
رودخانه نزديك روستا
وجه تسميه :
اغچه: به معناي كنار رودخانه
وضعيت آب و هوا:
هواي داران معتدل و خشک بوده، بيشترين درجه حرارت در تابستان ها ۳۵ درجه سانتي گراد بالاي صفر و كم ترين آن، در زمستان ها ۱۸درجه زير صفر است. ميانگين بارش ساليانه داران، ۳۵۰ ميلي متر بوده است. شهرستان فريدن ناحيه اي كوهستاني است. كوهستاني بودن ناحيه و بلندي زياد از سطح دريا، موجب ريزش بارندگي، به ويژه برف گشته كه در سرسبزي و رويش گياهان گوناگون موثر بوده مراتع سرسبز و خرمي را به وجود آورده است. پوشش گياهي شهرستان را گون، گز، كرفس كوهي و درختان پراكنده بلوط تشكيل مي دهند. آب و هواي شهرستان فريدن در بهار و تابستان معتدل و در زمستان بسيار سرد است. بيش ترين درجه حرارت در طي سال تنها در ۴ ماه بين ۳۹-۳۱ درجه سانتي گراد است و از سويي ۶ ماه از سال، در شهرستان فريدن پديد يخ بندان وجود دارد. كم ترين درجه حرارت در سردترين روزهاي سال ۸/۲۹- درجه سانتي گراد گزارش شده و روزهاي يخ بندان در سال، حدود ۱۲۸ روز بوده است.
زبان،گويش:
کشور ايران يک زبان عام و مشترک دارد که فارسي خوانده مي شود و آن زبان رسمي و ادبي است که همه مردمان اين سرزمين خاصه آنان که خواندن و نوشتن را مي دانند با آن آشنا هستند و آنرا به کار مي برند اما در عرض زبان فارسي چندين زبان محلي نيز وجود دارد که از آن جمله مي توان به کردي، بلوچي ، لري و … اشاره نمود.
اين لهجه ها بر خلاف زبان فارسي در کشور رواج عام ندارد يعني هر يک در ناحيه محدودي از ايران متداول هستند گذشته از اين بيشتر آنها زبان گفتار است يعني نوشته نمي شود و ادبيات کلي ندارد ، بعضي از اين لهجه ها هريک در زماني داراي آثار ادبي بوده اما بعدها در مقابل رواج فارسي دري اين لهجه ها تنزل پيدا کرده و ديگر در نوشتن به کار نرفته اند.
اکثر مردم اين روستا داراي زباني گرجي مي باشند.
برخي لغات گرجي رايج :
صبح: ديلو بَدره
خاله: دِدي
دكمه: دوگمَه
منزل: سَلخي
شب: خ قَمه
فردا: حووَل
ديوار: گِدِل
پدر آخ قا
مزرعه: ميندور
دست: ك قلي
پيت نفتي: قيفي
محل بستن اب با گل: وارَه
عصر: ساقومي
ابگوشت: س چِني
كليد: كيليدِه
مغازه: دوكاني
كفش: پِقسِ، اَموسِبَ
دين و مذهب:
به طور کلي اکنون دين ساکنان روستا اسلام ، و مذهبشان تشيع ( دوازده امامي ) است.
اساساً اسلام و شيعه گري در اين روستا به تبعيت از ساختار کلي و عمق فرهنگي – اقتصادي منطقه است و از اقبال و توجه خوبي برخوردار مي باشد. وجود مساجد متعدد ، امامزاده هاي معتبر و رسوم و سنن متعدد و پايدار مذهبي در بين ساکنان حتي در وضعيت کنوني مويد اين مطلب است.
جمعیت:
جمعيت کل: ۱۰۱۶ نفر
تعداد خانوار: ۲۴۰
تعداد زن: ۴۹۱ نفر
تعداد مرد: ۵۲۵ نفر
جمعيت متوسط هر خانوار: ۴.۲ نفر
گردشگري:
چشمه سراب
نوع جاذبه: طبيعي
سطح گردشگري:محلي
انگيزه جذب گردشگر: سفر،تفريحي
رودخانه اغچه
نوع جاذبه: طبيعي
سطح گردشگري:محلي
انگيزه جذب گردشگر: سفر،تفريحي
صنايع دستي:
يکي از مکانيسمهاي اقتصاد روستائيان ايران صنايع دستي است که بعنوان توليدي مکمل و جدا نشدني در زندگي آنها رشد نموده است.
صنايع دستي روستائيان نياز به سرمايه گذ اري کلان و موسسات بزرگ نداشته واغلب مواد اوليه آن از محل زندگيشان تامين مي شود و نهايتا” و با اندک آموزش ميتوان به توليد آن اقدام نمود.
وجود صنايع دستي در بين روستائيان از يکسو براي برآورد بخشي از نيازهاي داخلي و ازسوي ديگر براي عرضه توليدات به بازار جهت رفع ساير نيازمنديهاي خانوار، نشان دهنده اهميت و جايگاه صنايع دستي در بين روستائيان مي باشد.
با توجه به مطالب فوق در مي يابيم که صنايع دستي هر روستا(هر منطقه)بطور مستقل نشأت گرفته از شرايط جغرافيايي و آداب و رسوم آنها مي باشد بنابراين لازمه هر تغيير و تحولي در کم و کيف صنايع دستي ، انطباق اين صنعت با شرايط اجتماعي، اقتصادي آن مي باشد.
قالي بافي از جمله صنايعي است كه در اكثر روستاها به عنوان يكي از مهمترين صنايع دستي وجود دارد و يكي از صنايع مهم درآمد خانوارهاي روستايي در كنار مشاغل ديگر محسوب مي گردد، به طوريكه زنان و دختران خانه دار از سنين نوجواني در اين حرفه مشغول مي شوند.
بر همين اساس در روستاي اغچه تقريبا ۱۵ نفر به کار قاليبافي مشغول مي باشند.
قالي بافي
قالي يک لفظ ترکي است که از سده هفتم هجري در زبان فارسي متداول شده و پيش از آن لفظ فرش و بساط متداول بوده است. قدمت هنر قالي بافي از تاريخ ديگر هنرها کمتر نيست ولي از آنجايي که پشم خلل پذير است و در رطوبت و خاک مي پوسد کمتر اثري از قاليهاي دوران گذشته بجاي مانده است.
« کهن ترين نمونه قالي گره بافته پرزدار قاليچه مشهور به (پازيريک) است از عهد هخامنشي- سکايي ، که در سال ۱۹۴۸ ميلادي به اهتمام ( رودنکو) باستان شناس شوروي، از گورهاي قوم ايراني تبار سکايي در منطقه پازيريک در جنوب جبال آلتايي کشف شد. اين فرش باستاني که از برکت يخبندان سيبري دو هزار و سيصد – چهارصد سال به سلامت برقرار مانده بود اکنون در موزه ( آرميتاژ) لنينگراد در محفظه مخصوص محفوظ است.
دار قالي بافي
دار قالي بافي به اشکال و انواع مختلف ساخته شده و فرش روي آن بافته مي شود و عمدتا” بر دو نوع : دار افقي ، دار عمودي و به طور کلي دستگاهاي عمودي را به چهار نوع مي توان تقسيم کرد که عبارتند از
· دستگاه ثابت
· دستگاه فندک دار
· دستگاه تبريزي
· دستگاه گردان
در روستا به غير از قالي بافي ۲ نفر به صنايع دستي ديگر وشغول مي باشند.
اقتصاد:
بر اساس آخرين اطلاعات بدست آمده از تعداد ۱۰۱۶ نفر جميعت روستا در سال ۱۳۸۵ تعداد ۵۶۵ نفر معادل ۵۵.۶ درصد شاغل بوده اند که به بررسي شاغلين در بخش هاي مختلف اقتصادي مي پردازيم.
· کشاورزي
بر همين اساس در اين روستا ۲۱۰ نفر کشاورز مشغول به کار مي باشند که ۳۷.۲ درصد از کل شاغلين روستا را شامل مي شوند.
بر همين اساس مردم روستا علاوه بر کار کشاورزي به پرورش دام به روش سنتي مي پردازند به طوريکه تعداد ۱۳۵ نفر دامدار در روستا مشغول مي باشند.
· صنعت
در زمينه صنعت ۱۷ نفر مشغول به کارند که ۳ درصد از شاغلين روستا را در بر مي گيرند به علاوه ۱۵نفر از زنان روستا به کار قالي بافي مشغول مي باشند.
· خدمات
تعداد شاغلين در بخش خدمات روستا ۲۰۳ نفر است که ۳۵.۹ درصد از شاغلين را شامل مي شوند . اين افراد شامل کارمند ادارات ، معلم، مغازه دار، راننده و …. مي باشند که در روستا به خدمات رساني به مردم مشغول هستند.
آثار باستاني و ميراث فرهنگي:
قنات
قناتها زير بناي تکنيکي، اقتصادي و جمعيتي ايران در ادوار مختلف بوده است که مي بايستي در سرزميني که بيش از ۷۰ درصد وسعت آن با کمبود آب مواجه است، توسعه مي يافت و پايگاهي براي استقرار توسعه امپراتوريهاي وسيع کشور ايران در ادوار مختلف تاريخي مي شد. حتي مي توان مدعي شد که قناتها در شکل و رژيم سياسي ايران زمين تاثير زيادي نهاده اند. در اين مبحث بدون آن که تا آنجا پيش برويم که به طور کامل به تئوري مشهور ويتفوگل « K.withfogrl» مهر تائيد نهيم، بدون ترديد وجود آب در بخش وسيعي از کشور ما يک مساله حياتي است، لذا نظارت موثر بر آن همواره وجود يک سازمان و در نتيجه وجود يک قدرت قوي و متمرکز را که قادر به نظارت بر اعمال مديريت آب( سياست آب) باشد ضروري ساخته است. به اين ترتيب در امپراتوري هاي هخامنشي ، اشکاني، ساساني ، سلجوقي و … قدرتهاي مرکزي توسعه قنوات را تحت نظر داشته و آن را تشويق مي کرده اند و به همين دليل همواره سازمان وسيعي به نام « ديوان المياه» در کشور وجود داشته است.
قنات – مهمترين شيوه آبياري در بسياري از نقاط ايران بوده است از آنجاييكه در بسياري از نقاط ايران رودخانه چنداني وجود ندارد، و تعداد رودخانه هاي دائمي نيز بسيار اندك است مردم ايران در حدود سه هزار سال پيش به ابتكار نوين و تحسين انگيزي دست يافته اند كه به قنات يا كاريز مشهور گرديد. اين ابداع مهم و بي نظير بعدها از خاورميانه به شمال آفريقا اسپانيا و سيسيل انتقال پيدا كرد و مورد بهره برداري قرار گرفت. مورخين يوناني از قنات هاي ايران در زمان هخامنشيان سخن رانده اند، از اين رو مي توان قدمت قنات را پيش از هخامنشيان نسبت داد. مورخان در مورد قنات و در عهد اشكانيان و ساسانيان نيز سخن گفته اند. در اين روش آب هاي زيرزميني را جمع آوري كرده تحت قوه ثقل به سطح زمين مي رانده اند. ايرانيان با‌آگاهي كامل از وجود جريان هاي آبهاي زيرزميني به فكر افتاده اند كه به حفر چاه هاي عمودي چاه هاي افقي حفر كنند تا بدين ترتيب به آب هاي زيرزميني راه يابند و آنرا با استفاده از شيبي ملايم به سطح زمين هدايت كنند.
از ديگر مکانهاي در خور توجه اين روستا ميتوان به موارد زير اشاره نمود:
· حمام قديمي
· بقاياي اسياب ابي
منبع : پرتال اصفهان