روستای پلنگرد

محدوده‌ای از فضای جغرافیایی که واحد اجتماعی کوچکی مرکب از تعدادی خانوار را تشكيل مي دهد . مردمانش نسبت به هم دارای نوعی احساس دلبستگی، عواطف و علائق مشترک هستند و بیشتر فعالیت‌هایی که برای تأمین نیازمندی‌های زندگی خود انجام می‌دهند، از طریق استفاده و بهره‌گیری از زمین و در درون محیط مسکونی‌شان صورت می‌گیرد . این واحد اجتماعی که اکثریت افراد آن به کار کشاورزی ، دامداري ، دامپروري و پرورش مرغ بصورت سنتي ، اشتغال دارند در روستايي خوش آب و هوا به نام پلنگرد زندگي مي كنند . روستاي پلنگرد نزديك حميل از توابع شهرستان اسلام آباد غرب با ۱۵۰ خانوار و جمعيتي بالغ بر ۶۰۰ نفر ، ممر خود را از راه كشاورزي ، كاشت چغندر و پرورش دام بدست مي آورند . اين روستا يكي از قديمي ترين روستاهاي كرمانشاه مي باشد و گواه اين ادعا وجود آتكشده ي دوران ساساني و قبرستاني كه در نزديكي روستا قرار دارد ، مي باشد . طبق گفته ي روستائيان ، تپه اي كه در نزديكي روستا واقع شده است ، محلي بوده براي بردن خاك و درست كردن ملات به منظور خانه سازي براي روستائيان . اين موضوع تا سال ۱۳۴۱همچنان ادامه داشته تا در نهايت تخته سنگي بزرگ از زير خاك بيرون مي آيد و از آن پس ژاندارمري وقت با توصيه هاي ميراث فرهنگي ، اجازه برداشت خاك را به روستائيان نداده و از اين مكان حفظ و حراست بعمل مي آيد تا اينكه در سال ۱۳۹۱ با همت ۱۰ نفر كاوشگر و ۲۲ نفر كارگر ، طي مدت ۶۵ روز ، بناي آتشكده از زير خاك بيرون آورده مي شود . مكان مورد نظر بنايي با وسعت ۲۸۸ متر مربع مي باشد كه در آن ۵ پايه آتشدان ،سكوهاي گچبري و سفال نوشته هايي به خط پهلوي ساساني وجود دارد و قدمت آن به بيش از ۱۶۰۰ سال مي رسد.