روستای عبدل آباد

عبدل آباد را از ديرباز قلعه اي بوده كه مسكن و ماواي بزرگاني سخاوتمند و سخاوتمنداني بزرگ بوده اين قلعه بر دهانه قناتي پر آب كه گوارايي آبش زبانزد خاص و عام بوده ، بنا گرديده بود.ديوارهايي به بلندي ۱۲ چينه ( هر رديف ازديوارهاي خشت و گلي را يك چينه مي گويند و مرز هر چينه با چينه هاي ديگر به صورت يك خط فرو رفته، مشخص و قابل تشخيص است) دور تا دور قلعه را فراگرفته بودند. و در چهار سوي قلعه چهار برج جهت ديده باني و حراست از قلعه بنا گرديده بود.بر سر ديوارها ، كنگره هايي ديده ميشد كه ديوارها را از فرسايش ناشي از عوامل جوي از قبيل باد و باران تا حد بسيار زيادي محافظت كرده و علاوه بر اين جلوه اي بسيار تماشايي به قلعه داده و ابهتي قابل تحسين به قلعه ميداده است.در قسمتهاي فوقاني ديوارهاي قلعه و نيز در ديوارهاي اطراف برج ها ، سوراخ هايي رو به پايين در نظر گرفته بودند كه به كمک آنه مي توانستند تمامي حركات بيرون قلعه را ببينند بدون اينكه ديده شوند.و همچنين مي توانستند با مهاجمان و دزدان احتمالي و غارتگراني كه به هر كجا يورش مي بردند، به مقابله برخاسته و آنها را پاسخي سزاوار بدهند.خاكي كه در ساخت قلعه به كار رفته، سفيد رنگ بوده و هر گاه كه بطور كامل آماده گردد، و به خوبي آن را با پا ماليده باشند، بسيار سخت ميگردد و در برابر ترك خوردگي مقاوم بوده و در برابر رطوبت به خوبي مقاومت مي كند و آب را به خود نمي گيرد.درب ورودي قلعه از چوب نوعي درخت توت (توت شكرو) كه مقاوم مي باشد، ساخته شده بود كه بزرگي آن و ضخامت تخته هايي كه در ساختش بكار رفته بود، انديشه هر سارقي را فرومي كوفت و شوبندي (به قفل و زبانه اي فلزي كه براي بستن درب ها بكار مي بردند ، شو بند مي گفتند) بزرگ و محكم ، دو لنگه اين درب را به هم گره ميزد كه گسستن آن از بيرون قلعه محال بود.مظهر قنات در ميان قلعه آشكار مي گشت و بواسطه آب فراوان و شيرين و گوارايي كه داشت، درختاني سرسبز و شاداب و ماهيان آزاد قناتي بسيار زيادي را به ارمغان آورده بود.در داخل قلعه سراخانه هايي در امتداد ديوارها بر پا گشته بود و خانواده هاي بسياري در آن خانه ها روزگار مي گذرانيدند كه هنوز هم سخن بزرگي و رادمردي و سخاوتمندي اين بزرگان هر از گاهي ، نقل هر محفلي مي شود و ذكر خيرشان بر هر زبان حق گويي مي گذرد.